Öncelikle son olaylardan dolayı çok üzgün olduğumu belirtmek istiyorum.Yaralılara şifa,vefat edenlere Allah'tan rahmet diliyorum.Allah hainlere fırsat vermesin İnşallah.Tam böyle bir zamanda ilk konuk yazarım olan sevgili
ZOKAGum kaleme aldığı bu yazı duygulara tercüman oldu.
En az kendisi kadar tatlı bir blogu var çok güzel ve dolu içerikler sunuyor bakmanızı öneririm.Kendisine konuk olduğu için çok teşekkür ederim.Yazıyı hiç değiştirmeden aynen yayımlıyorum.
********
Ülkemin başı sağolsun.
Umarım bu son olsun.
Böyle güzel bir bloga bir sitem yazısı eklemek istemezdim fakat şuara ülkemde olan şeylere ve şahsımın başıma gelen işlere karşın ancak böyle bir yazı çıktı klavyemden.
Bazen sanki evren kırılmadan önce ne kadar bükülebileceğimi görmeye çalışıyor.
Bizde esneyebildiğimiz kadar esniyoruz.
Esne.
Esne ki, kırılma bükül ki kopma. Kabulleniş her zaman kötü değil, bu ezilmek de değil.
Hazırlıklı olmak.
Anlamak.
Beklentiyi azaltmak.
Tüm bunları yapmanın, üzücü olduğu gerçeği bir yana, yapılması gereken doğru şey olduğuna tekrar inanmak.
Ben son bir kaç seneye kadar harbiden dünyada kötü insan olabileceğine inanan biri değildim. Yok şaka değil bu ya ciddi ciddi buna inanmıyordum. Sen doğru, dürüst olduktan sonra en kötü insan bile sana kötülük yapamaz derdim. Sanki etrafımızda bizi koruyan bir kalkan varmışta o insanlar bize dokunamıyormuş gibi ve yahut da o kadar iyiymişizki bizi görüp utanıyormuşlar gibi çocukça hayallerim vardı.
Ve inanın bunlara tüm gönlümle inanıyordum.
Ya biz o kadar iyi değilmişiz artık o kalkan kırıldı yada diğer ihtimal işte..
Gerçekten çok iyi biri olduğumu söyleyemem. Bu mümkün değil. Her insan kadar işte diyebilirim.
Bir nebze daha merhametli belki.
Çevremdeki çoğu insan ne istediğini düşünürken ben hep ne istemediğimi düşünen biri oldum. Bu yüzden çoğu zaman ne yapmam gerektiğini şaşırsamda ne yapmamam gerektiğini bildim.
Mesela insanları zaaflarından vurmamam gerektiğini bilirim.
Bir bardak su getirmişliği olan birinin bile bana anlattığı, dertleştiği birşeyi onu acıtmak için kullanmayacağımı hep bildim.
Hayır efendim kendimi övmüyorum. Hatalar yaptım, yanlışlar yaptım belki kırdım, günahlar işledim. Ama zamanında aynı masada ağladığım hiç kimseyi küçük düşürecek, derdini ortaya serecek biri olmadım.
Çünkü şu hayatta önem verdiğim tek kavram belkide bu.
Belki Rabbin nezlinde herşey affedilirde bu denli size güvenmiş, kendini açmış ve yaptığınız şey yüzünden bir daha kimseye kendini açmayacak insanın ahı sanırım heybelerimize ağır gelir diye düşündüğümdendir belki.
Hayatta düşündüğüm ve inandığım tek bir hadise vardı -dostluk- ama tek kanadım kırık, yarı tarafımsuya batık.
.
'Çok güçlüsün sen ben senin kadar güçlü değilim.' nidalarını çok duyuyorum oysa güçlü falan değilim. Sadace bir kere dibe vurunca ve o dibin aslında bir son değil. Beraberinde başka bir dibi getirdiğini görünce artık çoğu şey sizi şaşırtmıyor.
Buda benim sitem yazım olsun.
fakat,
Herşeyin acısı yeri dolana kadardır.
Ve o yer er yada geç dolar.
Acı geçicidir. Acı bir dakika, bir saat, bir gün veya bir sene sürebilir. Ama eninde sonunda acı geçecek ve onun yerini başka birşey alacak. Fakat pes ederseniz bunun verdiği acı sonsuza dek sürecek.
Ve not :
Sevgili Dost,
Sen lazımsın bana ve önemlisin hadiselerden. Çünkü büyük bir olaydır dostluk.
Çok büyük.
